Ziekte van Lyme

De ziekte van Lyme

 U kunt de ziekte van Lyme krijgen als u gebeten wordt door een teek die besmet is met de Borrelia bacterie

Borrelia

Er zijn heel veel soorten Borrelia, waarvan 8 potentieel gevaarlijk voor de mens waaronder:

• Borellia Burgdorferii (“Bb”): algemene klachten
• Borellia Garanii: voornamelijk neurologische klachten
• Borrelia Afzelii: voornamelijk artritis-achtige klachten

Co-infecties

Als u gebeten wordt door een teek die door de Borrelia bacterie besmet is dan is het vaak  het geval dat deze teek andere bacteriën bij zich draagt.  Deze worden co-infecties genoemd. Regelmatig voorkomende co-infecties zijn: bartonella, babesia, ehrlichia, ricketsia, chlamydia pneumonia, Q-koorts en FSME.

Bartonella wordt overgebracht door krabben of door teken die eerder op een kat gezeten hebben. Van de vele symptomen komen gezwollen en ontstoken lymfeklieren en algehele malaise het meeste voor.

Babesia is een parasiet die leeft in rode bloedlichaampjes en vernietigt ze. De symptomen zijn koorts, hoofdpijn, nachtzweten en spierpijn. Babesia maakt Lyme heftiger en pijnlijker, vooral in het hoofd.

Ehrlichia is een infectie veroorzaakt door de kleine ehrlichia bacteriën, die niet de rode maar de witte bloedcellen binnendringen. De ziekte kent veel symptomen waarvan de belangrijkste: koorts, hoofdpijn, spierpijn, gewrichtspijn en vermoeidheid. Diagnose is moeilijk en ehrlichia wordt snel over het hoofd gezien.

Rickettsia, is ook wel bekend als luizenbeet ziekte. De overdracht is door luizenbeten en door tekenbeten. De incubatietijd is 5 tot 7 dagen en er ontstaat koorts, ontsteking van de lymfeklieren en een rode huiduitslag. Ook kan bloedarmoede voorkomen, evenals nierinsufficiëntie, longontsteking, leverontsteking en spierpijnen.

Chlamydia Pneumonia, niet te verwarren met de Chlamydia Trachomatis. Deze laatste is de seksueel overdraagbare aandoening. De overdracht gebeurt naast de tekenbeet ook door druppels in de lucht, welke van mens tot mens kunnen plaatsvinden. Normaal start het geheel met lichte keelpijn, heesheid, neusholte ontstekingen en atypische longontsteking. Maar er kunnen ook ernstigere klachten ontstaan zoals hersenontsteking, bronchitis, myocarditis en Guillain-Barre. Wanneer het chronisch wordt kunnen ook gewrichts- en peesontstekingen ontstaan. De ziekte wordt ook geassocieerd met het ontstaan van Alzheimer, Multiple Sclerose, het Chronisch Vermoeidheid Syndroom en prostaatklachten.

Omdat de infecties zeer resistent zijn tegen allerlei behandelingen en omdat de ziektebeelden bij ieder individu volstrekt verschillend kunnen verlopen, is een behandeling altijd individueel bepaald. Centraal bij de behandeling staat de ondersteuning van het immuunsysteem met gezonde voeding en voedingssupplementen.

Meester der vermommingen

Lyme is de kameleon onder de ziekten. De listigheid en “ intelligentie” van de Borrelia is groot. De overlevingsmechanismen waarmee zij opereert is zonder meer fenomenaal te noemen. De Borrelia is normaal gesproken een spirocheet en heeft de vorm van een spiraal, maar kan ook sporeachtige vormen aannemen en zo buiten schot blijven van vele soorten antistoffen alsook de meeste antibiotica. Er zijn verschillende mechanismen die de spirocheet tot zijn beschikking heeft:

• Door haar celwand af te werpen kan de Borrelia voor immuuncellen volledig onherkenbaar worden waardoor antibiotica er geen vat meer op hebben.
• Borrelia kan zich heel gemakkelijk inkapselen in lichaamseigen stoffen zoals met enzymen of menselijk eiwit.
• Door deze vermomming wordt het niet als bedreiging door ons immuunsysteem gezien en dus niet bestreden en vernietigd worden. Het kan dus in slapende vorm overleven en onzichtbaar blijven.
• De Borreliaspirocheet kan zich in cellen nesttellen door een gat te boren en zich zo verborgen houden voor het immuunsysteem. De borrelia kan kleine stukjes DNA van zichzelf losmaken en deze als een soort afleidingsmanoeuvre door het lichaam laten circuleren, zodat het immuunsysteem niet meer weet waar de Borrelia werkelijk zit. Door de stukjes DNA ook op menselijke cellen af te zetten gaat het immuunsysteem eigen weefsel aanvallen (auto-immuunziekte).
• De Borreliaspirocheet, die verder ontwikkeld is dan alle andere spirocheten, denk aan de syfilisspirocheet, kan door het afscheiden van bepaalde stoffen de omstandigheden binnen ons lichaam zodanig manipuleren dat de omstandigheden voor haarzelf zo gunstig mogelijk zijn.

Symptomen

Aangezien de beschikbare Lymetesten nog niet voldoende betrouwbaar zijn, is het belangrijk om de symptomen mee te nemen in de diagnose. Er circuleert een lijst met wel 368 mogelijke symptomen. Tussen al deze symptomen is er eigenlijk maar één die onomstotelijk aantoont dat iemand Lyme heeft. Dit ene symptoom is de tekenbeet gevolgd door de rode huiduitslag. Meest voorkomend zijn: ernstige vermoeidheid, zenuwpijnen/uitval, cognitieve problemen, gewrichtspijnen, sterk verzwakt immuunsysteem. Lyme kan zich op talloze manieren manifesteren De mogelijke symptomen kunnen elkaar in willekeurige volgorde afwisselen en kunnen ook heel snel en raadselachtig van plaats veranderen (overspringen). Dit maakt herkenning bijzonder lastig. Problematisch is ook dat de symptomen vaak nauwelijks te onderscheiden zijn van symptomen van andere ziektes, bijvoorbeeld Multiple Sclerose (MS), reuma, chronische vermoeidheid (ME/CVS), Parkinson, hersenvliesontsteking of candida (darm), candida en burn-out. Dit leidt gemakkelijk tot onjuiste diagnoses.

Kenmerkend voor de ziekte van Lyme is ook vaak dat de symptomen niet tegelijkertijd optreden maar elkaar afwisselen. De waarschijnlijkheid dat de symptomen op Lymeziekte wijzen is groter als er van meerdere symptomen tegelijkertijd sprake is zoals:

• Tekenbeet, rode huiduitslag of huidafwijking op de plaats van de beet; dit is het enige symptoom dat onmiskenbaar op de ziekte van Lyme wijst.

Er is niet één soort teek maar meerdere soorten. De kleinste is niet groter dan de punt van een pen waardoor haar aanwezigheid en de huiduitslag onopgemerkt blijft. Een tekenbeet bijvoorbeeld in de rug of achter in de nek wordt vaak niet eens opgemerkt.

• Rode huiduitslag op andere plaatsen dan de beet
• Malaise, onverklaarbare koorts, zweten, nachtelijke zweetaanvallen, koude rillingen,
• Ernstige vermoeidheid zowel fysiek als psychisch (vergelijk Chronisch vermoeidheidssyndroom CVS)
• Pijn aan gewrichten en/of spieren in de voeten, benen, armen of schouders, zwelling van de gewrichten , pijnlijke pezen (vergelijk fibromyalgie)
• Trekkingen, krampen, trillen van spieren
• Tintelingen, verdoofde plekken, plaatselijke branderige of stekende pijnen
• Gezwollen klieren (hals oksels, liezen)
• Hartkloppingen, razend hart, overslaan van het hart, hoge bloeddruk, pijn in de borst of ribben
• Hoofdpijn, stijve en/of pijnlijke nek
• Oorsuizing (tinnitis), zoemen of fluiten, pijn of jeuk in oren, overgevoeligheid voor geluid
• Wazige ogen, dubbelzien, tunnelzien, zwelling rond de ogen,
• Duizeligheid, evenwichtsstoornis, moeilijk kunnen staan of lopen, ijlheid in het hoofd, brain frog, aangezichtsverlamming
• Stemmingswisselingen, fysieke agressie,  prikkelbaarheid, woede-uitbarstingen, somberheid, angstigheid, slaapproblemen, dwangverschijnselen, suïcidaliteit
• Concentratieproblemen, vergeetachtigheid, moeilijk op woorden kunnen komen
• Verstoord slaap- en waakritme,
• Haaruitval
• Onverklaarbare gewichtsverandering
• Zere keel, kortademigheid, hoesten
• Maagklachten, buikpijn, niet meer tegen alcohol kunnen
• Vrouwen: onverklaarbare onregelmatige  menstruatie
• Zon- of kunstlicht niet meer kunnen verdragen
• Moeite met geluiden in het algemeen
• Mannen: pijn in de testikels

 

Belangrijk om te beseffen is dat de symptomen bij eenieder totaal verschillende kunnen zijn, en zelfs wisselend. De klachten worden veroorzaakt door de toxines die worden geproduceerd, evenals door signaalstoffen die allerlei effecten hebben. Bijvoorbeeld excitatoir effect op NMDA-receptor en blokkeren van vitamine D receptor. Ook worden effecten genoemd als wegvangen van magnesium. Eén en ander is nog volop in onderzoek, en de inzichten zijn de afgelopen jaren nogal eens bijgesteld.

De symptomen van de ziekte kunnen wij in vier groepen verdelen:

• Lyme-artritis
• Lyme-carditis
• Neuroborreliose
• ACA

Deze indeling is zuiver theoretisch in de praktijk zien wij combinaties en tussenvormen, afwisselend en opvolgend.

Lyme artritis

Daar gewrichten uit compacte, vaak slecht doorstroomde weefsels zoals bot, kraakbeen en pezen bestaan, wat aantrekkelijk is voor de Borreliabacteriën, ontstaat vaak bij Lyme  ontsteking in de gewrichten. De ontsteking ontstaat doordat de Borrelia gifstoffen produceert, vaak in de knieën. Kenmerkend is het overspringende karakter van de verschillende gewrichten. Het grootste gevaar hierbij is de verkeerde diagnose waardoor deze patiënten cortisone krijgen en de Lyme-infectie juist erger maakt. Lyme kan daardoor een chronische vorm aannemen.

 Lyme-carditis

Artritis is de medische term voor ontsteking in de gewrichten. Klachten rond de longen en hartstreek veroorzaakt door Lyme noemen wij Lyme-carditis. Carditis betekent hartontsteking. Lyme-carditis is voor een deel te verklaren doordat Borrelia zich ook graag vestigt in vaatweefsel. Ook op deze plaatsen ontstaan de ontstekingen of beschadigingen met als gevolg hartkloppingen, hoge bloeddruk, benauwdheid en waarschijnlijk ook de angst- en paniektoestanden (in de Traditionele Chinese geneeskunde zijn Hart en angst aan elkaar gerelateerd).

Neuroborreliose

Deze vorm van Lyme ontstaat wanneer de Borrelia zich nestelt in de zenuwen en hersenen. Meestal beginnend aan de buitenkant zoals vingers en tenen. Bij chronische neuroborreliose is het zwaartepunt van de infectie verschoven naar het centrale zenuwstelsel, dus naar de hersenen en de zintuigen in het hoofd. Neuroborreliose begint meestal met hersenmist (brain fog/wolken in het hoofd). Symptomen zijn verder verwarring, geheugenproblemen, slaapstoornissen, ernstige vermoeidheid, stijve nek, pieptoon in de oren en/of dubbelzien, hoofdpijn, problemen met woordvinding en spraak of niet meer kunnen ruiken of proeven. Ernstig zijn de soms optredende verlammingen bijvoorbeeld in het gezicht. Neuroborreliose kan ook psychische klachten veroorzaken, zoals stemmingswisselingen, depressiviteit, psychotische verschijnselen en angstaanvallen. Deze vorm is moeilijk te diagnosticeren en te behandelen. Gifstoffen van de borrelia worden opgenomen in zenuwweefsel dat verwant is met vet en daar oplossen. Wanneer er nog andere schadelijke stoffen zijn zoals zware metalen wordt het probleem groter want de borrelia gaat een verbinding aan met deze stoffen en het verwijderen is moeilijk vanwege de ontoegankelijkheid van de hersenen voor ontgiftende middelen. Op den duur ontstaat schade aan neurotransmitters, deze stoffen verzorgen de signaaloverdracht.

Verloop van de ziekte

Drie fases:

Fase I: na tekenbeet ontstaat een rode ring (erythema migrans) à er is sprake van een Borrelia besmetting die de ziekte van Lyme kan veroorzaken. In deze situatie is verder onderzoek overbodig en zal direct behandeld moeten worden.

Het heeft het geen zin om, vlak na een tekenbeet, onderzoek te doen naar antilichamen in het bloed. Het lichaam heeft tijd nodig om antilichamen aan te maken, er wordt uitgegaan van 8-12 weken. In 50% van de gevallen ontstaat zo’n rode uitslag op of rond de plaats van de tekenbeet. Deze lokale ontsteking van de huid is een natuurlijke afweerreactie van het lichaam. Ons immuunsysteem verdedigt zich via T-cellen en macrofagen waardoor bij een gezond lichaam genezing vaak optreedt. Wanneer zich in dit eerste stadium al duidelijke klachten aanwezig zijn zoals koorts, grieperigheid, niet meer goed zien, tintelingen, nachtelijke zweetaanvallen, hoofd- of nekpijn, sterke vermoeidheid, spierpijn en/of gewrichtspijn, dan is dit vaak een teken dat de ziekte een wat zwaarder verloop zal krijgen. In dit vroege stadium is de ziekte van Lyme nog relatief gemakkelijk te behandelen met antibiotica. Lukt dit echter niet voldoende dan zal de Lyme infectie terrein winnen en zich snel uitbreiden.

In deze fase ziet men vaak de Borrelia in haar Spirocheetvorm (acute fase ruwweg de eerste 6 weken; in bloed en extracellulaire matrix; kan zelf wegbanen door weefsels; schijnt ook intracellulair te kunnen zitten)

Fase II: Als de ziekte in het vroege stadium niet geneest, dan gaat de bacterie zich overal in het lichaam verspreiden voornamelijk in slecht doorbloede gebieden. De spirocheet kan zich niet alleen vermommen en door alle barrières heen boren en dus iedere plek bereiken, maar is ook in staat, onder andere door het afscheiden van gifstoffen, om overal het immuunsysteem te verzwakken.

De bacterie vestigt zich graag in spieren, banden, vaten, bindweefsels, gewrichten, organen: lever en nieren, zenuwen en hersenweefsel. Op deze plaatsen zijn de leefomstandigheden voor de bacterie het meest gunstig. Het zijn namelijk compacte weefsels met slechte doorstroming dus met weinig zuurstof, relatief koel (de bacterie kan niet tegen warmte!), met geschikt voedsel voor de bacterie (collageen), moeilijk bereikbaar voor het immuunsysteem en moeilijk bereikbaar voor antibacteriële geneesmiddelen.

Verder heeft de Borrelia ook voorkeur voor weefsel dat relatief zuur is. Veel voorkomende verschijnselen in het tweede stadium zijn: spierpijn en gewrichtsontstekingen, overspringende en rondwandelende pijnen, zich verplaatsende tintelingen en branderige en kriebelende plekken. In Fase II leidt de infectie van zenuwen en hersenen tot neurologische problemen, zoals zenuwontstekingen, harde ruis of pieptoon in de oren, slecht zien, vaag bewustzijn, vergeetachtigheid, uitvalsverschijnselen en verlammingen zoals aangezichtsverlamming. Ook kunnen zich storingen in de hartstreek en de bloedsomloop (o.a. bloeddruk) voordoen.

In fase 2 neemt de Borrelia vaak een L-vorm / Biofilm form / Cell Wall Deficient form. In deze  chronische fase ziet men tevens een grote productie van toxines.

Fase III: Als de klachten niet weggaan zo ongeveer na 1 jaar dan is er sprake van chronische Lyme. Wat dan gebeurt, is dat de chronische Lyme in een soort golfbeweging komt en gaat. Soms lijkt de ziekte zelfs helemaal weg en dan zijn er periodes dat de ziekte plotseling of langzaam weer erger wordt met de oude symptomen. In het ergste geval kan het de mens uitschakelen doordat iemand volledig gehandicapt wordt en niet meer kan lopen of niet meer kan praten of denken of altijd overal pijn heeft.

In fase 3 ziet men de Borrelia in de cyste vorm (survival mode), indien bedreigd; zeer lastig te bestrijden

Post Lyme Syndroom. Wat tegenwoordig vaker voorkomt is het Post Lyme Syndroom. Door herhaalde en mislukte antibiotica kuren is het immuunsysteem zo onderdrukt dat zowel de patiënt als de Borrelia niet meer reageren op medicatie. Deze patiënten zijn ook voor ons als alternatieve therapeuten moeilijk te behandelen.

Diagnostische methoden

• De gangbare Lymetesten die via de huisarts of het ziekenhuis worden gedaan zijn in de regel antistoftesten, zoals de ELISA-test en de Western Blot-test. Deze testen de aanwezigheid van antistoffen in het bloed en soms in cerebrospinaal vocht (hersenvocht). De ELISA toont alleen antilichamen aan, de Western Blot laat ook zien wélke antilichamen aanwezig zijn. In het begin van de infectie zijn deze testen niet waardevol aangezien de antilichamen pas na enkele weken geproduceerd worden. Slechts een klein deel van de patiënten krijgt een positieve diagnose. Vaak hadden deze patiënten in de acute fase van de ziekte een erythema migrans, de typerende rode kring op de huid. Het grote nadeel van deze testmethode is dat zij niet de borreliabacterie zelf aantoont, maar het aantal antilichamen dat wij aanmaken om de bacterie te bestrijden. Door de indirectheid kan het gemakkelijk gebeuren dat de uitslag van een test bij een Lyme patiënt negatief is en bij iemand die geen Lyme heeft, juist positief.

• Er zijn een aantal laboratoria , dat zich sterk maken voor meer geavanceerde serologische testen. Zij maken gebruik van de LTT-Melisa test. Dit is een lymfocyten activatie test die internationaal gevalideerd is. Een andere testmethode die dit laboratorium ter beschikking heeft is de zogenaamde PCR test. In het bloedplasma wordt de aanwezigheid van het DNA van de Borrelia bepaald. Of de CD 57 test, die NK cellen meet. Een belangrijk gegeven is wel dat deze LTT test een vals positieve test zo goed als geheel kan uitsluiten. Dit is essentieel voor een behandelstrategie.

Duitsland heeft op dit gebied  de meeste geavanceerde tests.

• Andere testen:

Levend Bloed Analyse: soms  kan men de  Borreliaspirocheet ontdekken via een levend Bloed analyse

Met de LBA kan helaas niet worden uitgesloten dat de bacterie er niet is. Sommige co-infecties zoals de Babesia zijn wel goed te meten met LBA.  Babesia is vaak letterlijk in de rode bloedcel te zien.

Bioresonantietest

Bij deze test wordt gebruik gemaakt van een gevoelig elektronisch apparaat die de elektrische weerstand en trillingen kunnen meten. Met deze apparatuur kan gemeten worden hoe de conditie of energetische toestand van de verschillende organen. Door in de stroomkring een testampul te plaatsen kan worden gezien of de ziekteverwekker de oorzaak is van de storing. In geavanceerde apparaten zijn de gegevens van de ziekteverwekker digitaal in het apparaat opgeslagen. Omdat de frequenties van alle bekende borreliabacteriestammen en co-infecties al in een dergelijk apparaat opgeslagen zijn, kan langs deze weg worden bepaald, niet alleen of er sprake is van Lyme maar ook om welke bacteriestam het gaat.

UE en daarbij de bijbehorende frequenties wordt tevens gebruikt om zonder apparaat de aanwezigheid van de Borrelia in te voelen.

De officiële wetenschap en de reguliere geneeskunde erkennen deze op trillingen, acupunctuurpunten en frequentie gebaseerde test- en behandelmethoden (helaas) niet.

In mijn praktijk maak ik gebruik van diverse testmethodes en gecombineerde therapieën waaronder de MISAS protocol. Deels regulier, deels complementair. Altijd in combinatie met een aangepast dieet, ter ondersteuning.

Duur behandeling

De behandeling van de ziekte van Lyme kan 6 maanden tot 1,5 jaar in beslag nemen